ما قبل فلسفه

برای شروع تفکر، باید ساختمان تفکر را برروی چه مفروضاتی بنا کنیم؟ چه مفروضاتی را باید به رسمیت بشناسیم؟

ادامه دارد...

گفتگو

یکی از ملزومات گفتگو تعلیق خود است. قرار نیست در حین گفتگو به نتیجه یا توافقی برسیم. اصلا توافقی در کار نیست. تازه مدتی بعد از گفتگوست که انسان از ، خودِ پیش از گفتگو + مخاطب،  به خودِ دگرگونه شده‌ی بعد گفتگو مبدل می شود.

رسالت ما

ما ایرانی هایی نیستیم که غرب می خواهد به زور و باجنگ نرم ما را مثل خود کند. (البته غرب میخواهد مارا مثل خود کند) بلکه ما خود غربی هستیم. ما بیرون از غرب نیستیم و غرب خارج از دیوارهای شهرمان نیست. ما خود ساکن غرب هستیم.( البته غربی هستیم با تفاوت هایی با بقیه غربی ها) به بیان دقیق‌تر، ما جزء غرب هستیم و غربی بودن هم جزئی از هست.

ما ایرانیان، مخلوط ناهمگونی هستیم از غرب، اسلام ، ایران قبل از اسلام ، عرفان و غیره. این ناهمگونی مشکلات بی نهایتی را موجب می شود که هرروزه شاهد آنیم.پس چاره چیست؟

نمی توانیم دین را از وجودمان حذف کنیم. چه بسا در مرتبه اول نمی توانیم که بخواهیم چه رسد به اینکه بخواهیم و نتوانیم. غربی بودن را هم نمی توانیم از وجودمان بیرون بکشیم.ایرانی بودن را هم.همه‌شان ضروری اند و در وجودمان رخنه کرده اند. باید میان این پاره های متضاد وجودمان، آشتی برقرار کنیم. باید آنها را به همکاری بکشانیم. البته کلمه آشتی گمراه کننده است چرا که رفع تضاد را بدون تغییر هر یک از اجزاء ، تداعی می کند. در حالی که لازمه رفع تضاد واقعی ، تغییر همه اجزاء است.البته تغییر نه حذف.

می خواهم خودمان را بزرگ نشان دهم با یک تشبیه. ما مثل پیامبران دروغینی هستیم که به ما وحی نمی شود.پس برای ساختن دین جدید، چه می کنیم؟ از هر چیز در اطرافمان، بهترین و کامل ترین ها را انتخاب می کنیم و در کنارهم قرار می دهیم. باید از اطراف ایده بگیریم.البته کلسیونر بودن کافی نیست بلکه باید بین اجزاء جدید ، هماهنگی درونی هم بوجود آوریم. 

باید همه‌ی حرف ها را به تعلیق درآوریم. و برای رسیدن به آمال و آرزوهای متضادمان همه را تغییر دهیم.باید همه‌ی مکاتب را دستکاری و دگرگون کنیم و بکوشیم بین این همه کثرت، وحدت بوجود آوریم. آن وقت است که تضاد ها رفع خواهند شد. و به آرامش خواهیم رسید.